Στη φετινή γιορτή της επετείου για την εξέγερση του Πολυτεχνείου είχαμε ως σχολείο την τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουμε την αρχιτέκτονα κ. Αγγελική Τριανταφύλλου, η οποία μας μίλησε για την προσωπική της εμπειρία καταθέτοντας αναμνήσεις και βιώματα τόσο από την περίοδο της δικτατορίας, όσο και από την ίδια την εξέγερση αλλά και την περίοδο της μεταπολίτευσης. Σε αυτό το συγκινητικό οδοιπορικό μνήμης η κ.Τριανταφύλλου αναφέρθηκε αρχικά στις συνθήκες που είχε βιώσει ως μαθήτρια την περίοδο της δικτατορίας: την απαγόρευση συγκεντρώσεων, τη συνεχή παρουσία της αστυνομίας, το κλείσιμο των πολιτικών εφημερίδων, τη σύλληψη στο εσωτερικό αλλά και την αυτοεξορία στο εξωτερικό πολλών πολιτικών και διανοουμένων, τις πρώτες φοιτητικές αντιδράσεις και τη σταδιακά κορυφούμενη οργάνωση του φοιτητικού κινήματος.
Στη συνέχεια επικεντρώθηκε στα γεγονότα της ημέρας της εξέγερσης, τα οποία έζησε χωρίς να είναι μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά έχοντας την τύχη να κατοικεί πολύ κοντά, ώστε να είναι αυτόπτης μάρτυρας όσων συνέβησαν. Με βαθιά συγκίνηση ανέφερε:
«Όλα αυτά σημάδεψαν τη ζωή τη δική μου και νομίζω και όλης της χώρας. Μέσα στο Πολυτεχνείο ήταν Λαμιώτες αρκετοί, φοιτητές, εργαζόμενοι στην Αθήνα…. δεν έχουν σημασία τα ονόματα γιατί δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για πράγματα που πονάνε, που πόνεσαν όλο τον λαό και που δεν έχουν ακόμα, ίσως, στην ψυχή μας κατακαθίσει. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που λόγω συγκυριών έζησα από πολύ κοντά, σε απόσταση αναπνοής, χωρίς να είμαι μέσα, σκηνές και ήχους που τον σημάδεψαν…
Θυμάστε, σύντροφοι; Θυμάστε; Φωνές: ψωμί-παιδεία-ελευθερία! Η Πατησίων κλειστή… τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο που σας συμπαραστέκεται… αλλά και η ασφάλεια που κόβει φάτσες και με τρόπο τελείως άκομψο φοβίζει όσους θα ήθελαν να συμμετέχουν. Νέοι σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα… η φωνή της Δαμανάκη με την έντονη κρητική προσφορά στο ραδιόφωνο… νεράντζια με ξυραφάκια που πετάνε οι απέξω που δεν συμφωνούν να φύγει η χούντα. Τα δακρυγόνα που ήρθαν αργά το απόγευμα… οι οδηγίες από το ραδιοφωνικό σταθμό για λεμόνια στη μύτη και βαζελίνη στα μάτια στην αρχή, για αίμα και γιατρούς αργότερα. Οι ήχοι από τα τανκς που κατεβαίνουν την Αλεξάνδρας και μπαίνουν στην Πατησίων. Πυροβολισμοί! Ο ήχος της σιδερένιας πόρτας που πέφτει! Ποδοβολητά και κραυγές στους γύρω δρόμους… Κατεβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω και βλέπω τα κόκκινα μάτια και τα καπνισμένα πρόσωπα. Πολλοί ζητούν καταφύγιο… Ευτυχώς, σύντροφοι, τα καταφέρετε αρκετοί και είστε σήμερα μαζί μας! Αθόρυβοι οι περισσότεροι, κυκλοφορείτε ανάμεσά μας…».
Και κλείνοντας αυτό το σημείωμα αναφοράς στα γεγονότα- όπως είπε- απευθύνθηκε στα παιδιά του σχολείου μας προτρέποντάς τα να συνεχίσουν ως νέα γενιά τους αγώνες “σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα, σε αυτό τον κόσμο” και ευχαριστώντας ολόψυχα για την πρόσκληση και την παρουσία της στη γιορτή μας.
Αγαπητή κυρία Τριανταφύλλου,
και η δική μας συγκίνηση είναι περισσή από αυτή την κατάθεση όχι μόνο μνήμης αλλά και ψυχής που με ιδιαίτερη ειλικρίνεια, λιτότητα και ποιότητα λόγου, και -κυρίως- ουσία μοιραστήκατε μαζί μας. Η γενιά σας δίνει έμπνευση και δύναμη στα παιδιά μας να πορευτούν με δύναμη σε εποχές δύσκολες για να αγωνιστούν ενάντια στην αβεβαιότητα και τη νοσηρότητα του παρόντος για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι ευχαριστίες όλες από καρδιάς δικές μας!!!